Τατοΐου ιστορίες

36 - Οκτώβριος 1978
φωτό: Δημήτρης Σαββίδης

Σπάνιο ταλέντο ο Νίκος Μακρυγιάννης, που ξεχώρισε από την αρχή, αλλά στο μίζερο ελληνικό προσκήνιο πήγε χαμένο. Κατέκτησε στα 23 του χρόνια, το πρώτο πρωτάθλημα, εκείνο των αναβάσεων ομάδας 1, το ΄78 με δανεικά αυτοκίνητα, είτε από τον φίλο του - επίσης ιδιαίτέρως ταλαντούχο - Παύλο Μοσχούτη, είτε από την «Κοντέλλης». Τον Οκτώβριο του’78, στην πρώτη του εμφάνιση στο Τατόι με το «χωμάτινο» Escort του Παύλου, μοιράστηκε την πρώτη γραμμή εκκίνησης με τον «Ιαβέρη» . Τελικά τερμάτισε 4ος υποκύπτοντας στην ανωτερότητα του εξοπλισμού του Θάνου «Ν. Κρηπίδα» Ταμπόση (VW Golf GTi) και του Αντώνη Κορφιάτη (Escort RS) οι οποίοι διακρίνονται πίσω από το ασημένιο Escort που φρόντιζε η Speedcraft.

37 - Οκτώβριος 1978
φωτό: Δημήτρης Σαββίδης

Δεκατέσσερα χρόνια μετά τον πρώτο του τίτλο, επτά χρόνια μετά την απώλεια του αδελφού του, ο Γιώργος «Μέλας» Μεϊμαρίδης, έχοντας χάσει πολύ από την ταχύτητα που είχε στα μέσα της δεκαετίας του ’60, αλλά με ακριβό εξοπλισμό υψηλού επιπέδου (Chevron B31) δεν θα δυσκολευτεί να κερδίσει τον τίτλο του πρώτου πρωταθλήματος της ομάδας VI. Στον αγώνα της 8ης Οκτωβρίου στο Τατόι, θα πάρει τη νίκη, στον τελευταίο γύρο, αφού ο έως τότε άνετα επικεφαλής, Μάκης Σαλιάρης, θα έχει ένα κλατάρισμα και μοιραία θα τερματίσει στην δεύτερη θέση.

38 - Οκτώβριος 1978
φωτό: Δημήτρης Σαββίδης

Ο Παύλος Μαδεντζής είχε γράψει το όνομά του για μια και μοναδική φορά στον πίνακα των νικητών του Τατοΐου. Ήταν 22 Οκτωβρίου του ’72 και ήταν επίσης η πρώτη φορά που είχε κερδίσει Escort στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Δεκέλειας. Έξι χρόνια αργότερα επανεμφανίζεται έχοντας εγκαταλείψει το βρετανικό όχημα με ένα Ιταλικό κουπέ. Θα ολοκληρώσει τον αγώνα στο τιμόνι της Beta, στην ένατη θέση, πίσω από την GTA του Άρη Σταθάκη και μπροστά από την 2002 του Κώστα Καλύμνιου. Πέτυχε πέντε χιλιόμετρα υψηλότερη μ.ω.τ. και περισσότερο από έξι δευτερόλεπτα ταχύτερο γύρο, από τον νικητήριο του αγώνα, αλλά οι εποχές είχαν αλλάξει και μοιραία οι ρυθμοί είχαν γίνει ταχύτεροι.


39 - Οκτώβριος 1978
φωτό: Δημήτρης Σαββίδης

Από τις 30 Νοεμβρίου του ’75 που είχε δοθεί το Τατόι τελευταία φορά, έως στις 23 Απριλίου του ’78 που ξαναδόθηκε είχαν μεσολαβήσει δυόμισι περίπου χρόνια, στα οποία δεν διοργανώθηκαν πρωταθλήματα ταχύτητας. Με δύο αγώνες στο Τατόι και με ένα διπλό στο αεροδρόμιο των Μαριτσών στη Ρόδο υπήρξε πρωτάθλημα ταχύτητας το ’78 που κατέκτησε ο Giovanni Ragusa με το ομάδας V Escort του. Ο τελευταίος πρωταθληματικός αγώνας στο Τατόι διεξήχθη στις 8 Οκτωβρίου και τον κέρδισε ο «Σιρόκο» με τη «Μπουμπού» που φόρεσε τα ασφάλτινά της και επικράτησε του ανταγωνισμού. Στην εικόνα από τις δοκιμές εκείνου του αγώνα, ο Γιώργος Μοσχούς επικεφαλής προσπαθεί να κρατήσει πίσω από την «αρχαία» GTAm την «αγριεμένη αγέλη» που αποτελούν οι 2002 των Μίμη Σπανού και Ragusa η «Μπουμπού» του «Σιρόκο» η 2002 του Φ. Αντωνιάδη, η πορτοκαλιά Α110 του Ν. Μακρυγιάννη που μόλις διακρίνεται και η Ascona του Τζώνυ.

Το Τατόι σιγά - σιγά κλείνει τον κύκλο του και περνά στην ιστορία. Τέσσερα χρόνια αργότερα (10ος 82), θα φιλοξενήσει έναν μη πρωταθληματικό αγώνα.


Κάτι σαν επίλογος.

Σε αυτά τα 21 χρόνια ενεργής παρουσίας του Τατοΐου στο αγωνιστικό γίγνεσθαι, διοργανώθηκαν 42 πρωταθληματικοί αγώνες ταχύτητας.

Πολυνίκης οδηγός ο «Σιρόκο» με δέκα νίκες με τρία διαφορετικά οχήματα (6 με Α110, 3 με Grac, 1 με Stratos). Δεύτερος σε αυτή τη λίστα ο Γιώργος Μοσχούς με 6 νίκες και αυτός με τρία οχήματα ( 2 με 2002, 2 με GTAm, 2 με Ρ33Τ3). Ο πιο ταχύς νικητής ήταν επίσης ο Γιώργος από τον αγώνα της 27ης Απριλίου του ’75 που με την Ρ33Τ3, άγγιξε τα 132 χλμ/ωρ (131,99) μ.ω.τ. καθώς και κάτοχος ταχύτερου γύρου αγώνα με 1΄:58΄΄:8, ενώ στις δοκιμές της 8ης Οκτωβρίου του '78 ο Μάκης Σαλιάρης θα γράψει ένα λαμπρό 1΄:55΄΄:9.

Όλα αυτά για το «μικρό» Τατόι, αφού η τελευταία φορά που διεξήχθη το «μεγάλο» ήταν Οκτώβρης του ’73, οπότε και σημειώθηκε ο πιο κλειστός τερματισμός στην ιστορία των «τρίωρων». Λιγότερο από τέσσερα δευτερόλεπτα και 120 μέτρα, χώριζαν τον νικητή «Αστερίξ» από τον δεύτερο «Σιρόκο» έπειτα από τρεις ώρες αγώνα! Οι επιδόσεις στα τέλη της δεκαετίας του ’50, στο ταχύτερο, «μεγάλο» που με δυσκολία ξεπερνούσαν τα 100 χλμ/ωρα σε μ.ω.τ. και δεν κατάφερναν να κατέβουν τα 2΄:30΄΄ στο γύρο, μπορεί σε μια επιπόλαια ματιά να φαίνονται αργές. Αλλά δεν ήταν. Αντίθετα ήταν εξ ίσου σημαντικές, αν συνυπολογισθεί ο εξοπλισμός των οδηγών και η εποχή.

Το Τατόι έκλεισε τον ιστορικό του κύκλο προσφέροντας πολλά ζητώντας ελάχιστα και δημιουργώντας μια μεγάλη προίκα. Πήρε, το ‘56 τους ελληνικούς ταχύτητες από το χεράκι, τότε με τα Γκογκομομπιλ και τα Ντεκαβέ και τους έφερε δωρεάν μέχρι τις March και τα Chevron.

Του οφείλουν μια συγνώμη που κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί του μετα-Τατοϊκά…

Τατόι. ΙΑ΄Ακρόπολις. 1963. Ο Gunnar Andersson με Volvo 122 στο Κ2, πριν τα υπόστεγα. Στη δοκιμασία ταχύτητας στο Τατόι, τερμάτισε 2ος (όπως και στον αγώνα) πίσω από τον Böhringer, φωτό: Volvo

(Τω αγνώστω θεατή
Το κείμενο, Αφιερώνεται Εξαιρετικά σ' αυτόν που περπατούσε από τον «Ηλεκτρικό», σε εκείνον που έφτανε από το οποιδήποτε σημείο του Λεκανοπεδίου στη νότια πύλη με ποδήλατο, σε αυτόν που ανυστερόβουλα το αγάπησε και στεκόταν όρθιος επί ώρες, κάτω από τη βροχή, στο κρύο, ή τη ζέστη, μέσα στη σκόνη της πεδιάδας της Δεκέλειας.)

Αναδημοσίευση απο TellingStories - Τατοΐου ιστορίες (31.03.2011) - All rights reserved.

Ιστορία Τατοΐου
42 Εικόνες