Californication

Κατευθυνόμενος για Θεσσαλονίκη, καθώς απέμεναν μπροστά μου λιγότερο από 40 χιλιάδες μέτρα, και έχοντας χαθεί βαθειά μέσα στο κεφάλι μου σκεπτόμενος, συνειδητοποιούσα για πρώτη φορά τόσο καθαρά και ξάστερα, πόσο μάταιο, ανούσιο, αυθαίρετο, αλαζονικό και παραπλανητικό είναι να κρίνεις, να κατακρίνεις, ή το αντίθετο, μια μοτοσικλέτα, χωρίς όμως να την έχεις ποτέ καβαλήσει για μια τουλάχιστον αξιοσέβαστη χιλιομετρική διαδρομή.

Θα μου πεις...εντάξει! Δε μπορώ να λέω τη γνώμη μου? Μπορώ να λέω ότι θέλω. Βλέπω φωτογραφίες σε περιοδικά, βίντεο στο διαδίκτυο και κατόπιν στο ραντεβού της Δευτέρας παίρνω το φτυάρι (ή την σαμπάνια) και αρχίζω το λούσιμο. Το λούσιμο της μοτοσικλέτας και πολλές φορές και του αναβάτη της που την επέλεξε. Ναι, ούτε αυτός γλιτώνει. Όχι!  Εγώ δεν θα το ξανακάνω. Η σιωπή είναι πλούτος. Δεν θα το ξανακάνω γιατί δεν θέλω να βρίσκομαι εκτεθειμένος. Ούτε μου άρεσαν ποτέ οι αλεπούδες...

Καβαλώντας και ταξιδεύοντας λοιπόν πάνω σε μια Moto Guzzi California 1400cc, περίπου στο ύψος των ανοικτών και παρατεταμένων στροφών του Βόλου, έχοντας ήδη γλιστρήσει περισσότερο προς τον τελικό μου προορισμό, έπιασα για δεύτερη φορά τον εαυτό μου βυθισμένο βαθειά στις σκέψεις του...και ξαφνιασμένος συνειδητοποιούσα πως ήδη είχε ξεκινήσει μέσα μου αιφνιδίως, το γκρέμισμα και η αποκαθήλωση όποιας αποκρυσταλλωμένης και πάγιας τοποθέτησης μπορεί να είχε εμπεδωθεί στην εγκεφαλική μου βιβλιοθήκη, στον τομέα μοτοσικλέτας/κατηγορία cruisers - topcruisers. Ενώ συγχρόνως και αστραπιαία  τα σκορπισμένα συντρίμμια σχημάτιζαν μια νέα παράγραφο στον τομέα μοτοσικλέτας της εγκεφαλικής μου βιβλιοθήκης, με επικεφαλίδα:

ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΒΑΣΙΚΩΝ ΜΟΤΟΣΙΚΛΕΤΙΚΩΝ ΕΝΝΟΙΩΝ...ΦΟΡΤΩΝΕΤΑΙ....

Κάπου στο ύψος των Τεμπών, νιώθοντας σε αυτό το πρώτο ταξίδι -και μετά από 400 χιλιόμετρα περίπου- σαν να ταξίδευα μαζί της πάντα, οι κατηγορίες του ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΥ ΒΑΣΙΚΩΝ ΜΟΤΟΣΙΚΛΕΤΙΚΩΝ ΕΝΝΟΙΩΝ ΜΗΧΑΝΟΒΙΟΥ είχαν γίνει ορατές. Και σαν να ξεκινά μια καλτ ταινία έγχρωμη να παίζει μπροστά μου, οι επικεφαλίδες έσκαγαν η μία μετά την άλλη, καθώς χούφτωνα το γκάζι της, με 2000 στροφές στο κοντέρ και έκτη σχέση, για να προσπεράσω ένα long-long vehicle κάπου λίγο πριν φανεί μπροστά μου το κάστρο του Πλαταμώνα... Το δεξί μου μάτι διάβαζε τελευταία στιγμή την πινακίδα του Βούλγαρου νταλικέρη, ενώ το αριστερό μου και καλύτερο μελετούσε τις  ΒΑΣΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ της διαδικασίας του ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΥ:

• Ταξίδι και μοτοσικλέτα
• Ασφάλεια και μοτοσικλέτα
• Στυλ-Look και μοτοσικλέτα
• Επιδόσεις και μοτοσικλέτα

Υπάρχουν πολλοί αναβάτες μοτοσικλέτας που θέλουν να ταξιδεύουν πολλά χιλιόμετρα μόνοι ή κι ακόμα καλύτερα, δικάβαλοι και με μπαγκάζια φορτωμένοι. Συχνά επίσης παρέες ολόκληρες σχηματίζονται για να απολαύσουν δίπλα-δίπλα το δίτροχο ταξίδι. Ευτυχώς για τους αγοραστές οι εταιρείες έχουν φροντίσει να τους παρέχουν πολλαπλές επιλογές. Επιθυμώ να καταπιαστώ με μια κάθε άλλο παρά μικρή ομάδα αναβατών, που στοχεύει σε ασφάλτινα ταξίδια μεγάλων αποστάσεων. Αν και στοχευόμενη η ομάδα, οι εταιρείες προσφέρουν μια πλούσια γκάμα επιλογών. Θέλεις sport touring? Το έχω δοκιμάσει και μου αρέσει πολύ. Θέλεις touring, δηλαδή με έμφαση λίγο περισσότερο στην άνεση? Το έχω δοκιμάσει και μου άρεσε εξίσου. Επιθυμείς όχημα με 2 ρόδες που να φορτώνεις την προίκα όλη κι άμα λάχει να μπαίνεις στο χαλικόδρομο, αποφεύγοντας κάπου-κάπου τις νερολακούβες , καθώς η γυναίκα πίσω αλλάζει και βάζει το μαγιό? Και από αυτό έχει η αγορά και το έχουμε δοκιμάσει κι αυτό. Ή μήπως είσαι ρέμπελος, σου αρέσει η πόζα, η διαφορετικότητα, δεν σε πολυνοιάζει αν δεν καλοστρίβει, αλλά σε ερεθίζουν οι ράθυμες πιστονιές; Εσένα και την ροκ εν ρόλλα τύπισσά σου? Ε ναι κι από αυτό έχουμε. Και μάλιστα το θες originale αμερικάνικο το top cruiser ή την άλλη την ευρωπαϊκή άποψη? Και ιαπωνέζικη έχουμε αν θες. Για αυτήν την τελευταία κατηγορία έ ρε να δεις τη θάψιμο έχω ρίξει. Κι έπαιρνε την μπάλα και τον αναβάτη. Τον δύσμοιρο. Τον ματαιόδοξο.

Αυτό όμως δεν το είχα ποτέ δοκιμάσει. Μέχρι τώρα... Δεν πρόλαβα να συνεχίσω την σκέψη μου και το αριστερό μου μάτι "έχασε" ξαφνικά την σύνδεση με την παραπάνω νοητική μου διεργασία γιατί στον αριστερό καθρέπτη της California έλαμψαν τα φώτα της βουλγάρικης νταλίκας. Και σαν να ξύπνησα από το όνειρο, βρέθηκα να στρίβω αριστερόστροφα  με τέτοια κλίση που ένας κρύος ιδρώτας με έλουσε όταν θυμήθηκα πως κουβαλάω μαζί μου και δύο πλαϊνές βαλίτσες σε σχήμα δάκρυ χελώνας. Λες να ξύθηκε? Δεν θα το είχα καταλάβει? Δεν θα το άκουγα? Αφού απόλαυσα την θέα του κάστρου του Πλαταμώνα, συνοδευόμενος από το γρύλισμα του κινητήρα, έφτασα στο επόμενο μεγάλο και τελευταίο, παρατεταμένο ευθύ κομμάτι της διαδρομής, καθώς άρχισε να φαίνεται λοξά αριστερά μου ο Όλυμπος και η κορφή του.

Ταξιδιάρα μηχανή. Δεν περίμενα να επαναπροσδιορίσω την έννοια αυτή. Πόσο μάλλον πάνω σε μία μοτοσικλέτα όπως αυτή. Η μεγάλη των cruisers σχολή είναι η γνωστή αμερικάνικη για την οποία δεν έχω να πω τίποτα, διότι πολύ απλά δεν έχω ποτέ ταξιδέψει. Χωρίς να μπορώ να ξέρω αν είναι καλύτερες, κι αν ναι σε ποιά σημεία, σβήνω κάθε αρνητικό και πικρόχολο σχόλιο που μπορεί να έκανα κάποτε στο παρελθόν. Τα σβήνω προκαταβολικά. Ούτως ή άλλως, όπως έγραψα και στην αρχή, διαλέγω την σιωπή για κάτι που δεν ξέρω. Για κάτι που ξέρω όμως και μπορώ να το στηρίξω, γίνομαι έως και φλύαρος, μέχρι και "συγγραφέας". Και καταθέτω την εμπειρία μου! Όχι την εμπειρία μου ως δημοσιογράφος, όχι τη γνώμη ως αντικειμενικός κριτής, όχι με σκοπό να γίνω αρεστός, αλλά την εμπειρία μου ως Δημήτρης, που μετά από αρκετά χρόνια ταξιδευτής πάνω σε διάφορες Guzzi (και λίγο Bmw) μοτοσικλέτες, μετά από εξερευνήσεις της τέχνης της στροφής πάνω σε Ducati superbikes στην πίστα, βρέθηκα να ταξιδεύω πάνω σε ένα ιταλικό top cruiser των 330 και βάλε κιλών.

Αυτός ο Δημήτρης λοιπόν βρήκε επιτέλους τον ορισμό της ταξιδιάρας μοτοσικλέτας που αυτός ήθελε. Αυτή είναι λοιπόν επιτέλους η μοτοσικλέτα για ταξίδια. Αυτή που μου κρατάει τους χτύπους της καρδιάς σε όλο το ταξίδι σε ρυθμούς όχι υψηλούς με αδρεναλίνη και ένταση, αλλά σε ρυθμούς αυτούς του διαλογισμού. Ξέρεις, όταν θέλω να αδειάσει το μυαλό μου από τα σκουπίδια και να γεμίσει με εικόνες. Με χρώματα. Με αρώματα. Έχω ανεβοκατέβει τον εθνικό οδικό άξονα αμέτρητες φορές. Δύο ήταν μόνο οι φορές που το απόλαυσα. Η πρώτη, γιατί ήταν το πρώτο μου ταξίδι εκτός πόλης, πάνω σε έναν μονοκύλινδρο ROTAX κινητήρα, πριν από 12 χρόνια. Η δεύτερη, μόλις αυτή η τελευταία. Πάνω στην California 1400. Οι ενδιάμεσες φορές αποτελούσαν απλά μια αναγκαία, βαρετή και αδιάφορη διαδικασία, μην βλέποντας την ώρα να φτάσω στο τέλος. Και σκέψου, δεν είμαι ούτε 50άρης, ούτε 60άρης. Που αυτοί που πιστεύουν πως τα ξέρουν όλα, ισχυρίζονται πως πρέπει να είσαι κάπου τόσο, για να σου ταιριάζει μια τέτοια μηχανή. "Όταν βγω στη σύνταξη θα πάρω μια τέτοια". Ευτυχώς εγώ βγήκα από τώρα μάλλον στη σύνταξη και δεν το κατάλαβα.

Από το προσπέρασμα της νταλίκας του Πλαταμώνα, μέχρι αυτό το σημείο, όσο σου πήρε να διαβάσεις το κείμενο, τόσο μου πήρε κι εμένα για να απενεργοποιήσω τρομοκρατημένος το cruise control με τον δεξί μου αντίχειρα, μόνο και μόνο γιατί χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα μπροστά στο τούνελ της Κατερίνης κι έπρεπε να επιβραδύνω για να εισέλθω. Τσίμπησα τον συμπλέκτη απενεργοποιώντας τον "αυτόματο" και χωρίς να χρειάζεται να τσιμπήσω τα φρένα, ο θηριώδης κινητήρας κατέβασε τις στροφές ταχύτατα προς τα κάτω, σαν να κάνει η βελόνα του στροφόμετρου βουτιά!!

Είχαν περάσει κάτι λιγότερο από 4 ώρες χωρίς διακοπή, πέραν των 2 εξόδων για να "φάει" η κυρία μου την βενζίνη της και διακρίνοντας να αχνοφαίνεται η Θεσσαλονίκη μπροστά μου, έκανα μια σκέψη, που αν την μάθαινε η σύντροφός μου θα την πλήρωνα ακριβά. "Λίγο μετά αγαπητέ συνοδοιπόρε εαυτέ θα βρεις έξοδο για Εγνατία Οδό. Εσύ τι θα κάνεις; Ευθεία ή δεξιά; Έχει κάτι πόλεις, την Ξάνθη, την Κομοτηνή, πολυπολιτισμικές λένε πως είναι".  Όχι δεν λοξοδρόμησα. Συνέχισα ευθεία. Ούτως ή άλλως το καλύτερο πράγμα από το ταξίδι με μια μηχανή είναι...το επόμενο ταξίδι. Και θα το κάνω μαζί της. Απλά δεν είχα κουραστεί. Αυτό ήταν όλο. Σε ότι αφορά το στυλ της μοτοσικλέτας, αρκεί να αρέσει και να ικανοποιεί τον αναβάτη της. Κι εμένα μου το προσφέρει αυτό η συγκεκριμένη με το παραπάνω. Μαζί με εμένα προσθέστε και πολλούς άλλους Θεσσαλονικείς που σε κάθε φανάρι, μέχρι να αφήσω πίσω μου την παραλιακή, προσπαθούσαν να έρθουν κοντά μου, γεμάτοι απορίες.

Όλα αυτά ένα περασμένο Σάββατο. Κι εγώ απορώ πως σήμερα Κυριακή δεν έχω "εξαφανιστεί", παρά κάθομαι εδώ και γράφω μπροστά στον υπολογιστή. Είχα ξεχάσει πως είναι. Πέρασε πολύς καιρός από την τελευταία φορά. Μα αυτά δεν γίνονται ψυχαναγκαστικά. Μόνο μετά από δόση δυνατού ερεθίσματος και έντονης συγκίνησης. Ένα δυνατό και εκρηκτικό μίγμα Δύναμης και Ευχαρίστησης. A Blend of Power and Pleasure! όπως θα έλεγε στα σπαστά αγγλικά ο ιταλός δοκιμαστής, επιστρέφοντας στις πύλες του Mandello, πριν πάρει η California την τελική γραμμή παραγωγής.

Copyright © guzzista.gr