V7 sport:Telaio rosso

Tο θρυλικό πλαίσιο- δημιούργημα του Lino Tonti

Η αυγή της δεκαετίας του 1970 βρήκε τη Moto GUZZI να παίρνει βαθιές ανακουφιστικές «ανάσες», μετά από τις σκοτεινές εκείνες μέρες περίπου στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας.

Το πρόβλημα όμως ήταν πως η επιτυχία της εταιρείας στηρίζονταν σε ένα και μόνο μοντέλο, το V7 Special/Ambassador, μια μεγάλη τουριστική μοτοσικλέτα, που είχε ήδη αρχίσει να δείχνει παλιά, σε μια ταχέως εξελισσόμενη αγορά που περιελάμβανε πολλά νέα σπορ μηχανάκια, όπως το τετρακύλινδρο Honda 750 και τη νέα τουριστική σειρά της BMW. Ήταν εμφανές λοιπόν πως αν η MG ήθελε να παραμείνει ανταγωνιστική, έπρεπε να εξελίξει τον μεγάλο δικύλινδρο κινητήρα της, ώστε να προσελκύσει μερίδα του «σπορτίφ» κοινού που είχε αρχίσει να εμφανίζεται. Ευτυχώς μια τέτοια μοτοσικλέτα βρισκόταν ήδη σε εξέλιξη, με αφορμή κάποιες δοκιμές που έιχαν γίνει στην πίστα της Monza, το 1969. Αυτή η νέα μοτοσικλέτα θα έκανε την εμφάνισή της σύντομα στα περίχωρα του Mandello, με αναβάτη έναν μελαψό «χερά» ονόματι Luciano Gazzola ή πότε-πότε με αναβάτη έναν γκριζοτρίχη αλλά ταλαντούχο και πνευματώδη μηχανικό και δημιουργό της νέας μοτοσικλέτας, τον Lino Tonti. Το όνομα της μοτοσικλέτας; V7 Sport. Αλλά ας δούμε τα γεγονότα με μια προσεκτικότερη ματιά.

Ο αρχιμηχανικός της Guzzi Lino Tonti, ο Διοικητικός Διευθυντής Romolo de Stefani και ο πρόεδρος της FIM Dore Letto συζητούσαν για το πως θα πλασαριστεί η MG την νέα εποχή. Ο De Stefani ήταν συγκεκριμένος και αμετάκλητος: «Η ιδανική μοτοσικλέτα για μας θα είναι αυτή που θα βγάζει πάνω από 200 χλμ/ώρα τελική, θα ζυγίζει λιγότερα από 200 κιλά και θα έχει 5τάχυτο κιβώτιο». Ο Tonti (και οι αναβάτες του αγωνιστικού τμήματος) "έτριβαν" τα χέρια τους. Ο αρχιμηχανικός ήξερε πως από τον υπάρχοντα κινητήρα μπορούσε να βγάλει περισσότερη δύναμη, αλλά το πλαίσιο ήταν μεγάλο, βαρύ και πολύ ελαστικό, ώστε να αποτελέσει βάση για ένα πετυχημένο αγωνιστικό μοντέλο. Έτσι άρχισε να καταστρώνει ένα σχέδιο...

Όντας ρεαλιστής και με δεδομένο πως η MG ανήκε ακόμα σε μια κρατική υπηρεσία, ήξερε πως για να καταφέρει να οδηγήσει το νέο του πρότζεκτ στη γραμμή παραγωγής έπρεπε να το καταφέρει με ένα ελάχιστο καινούριων εξαρτημάτων. Για το τρίπτυχο 200 τελική- <200 κιλά- 5τάχυτο κιβώτιο ήθελε αντίστοιχα τουλάχιστον 10 περισσότερους ίππους (από τους 60 του V7), 30 λιγότερα κιλά και νέο κιβώτιο. Όμως το σημαντικότερο ήταν να κάνει την νέα μοτοσικλέτα να οδηγιέται σαν μια πραγματική αγωνιστική μοτοσικλέτα....Το νέο πλαίσιο ήταν μονόδρομος. Έπρεπε να είναι περισσότερο άκαμπτο, ελαφρύτερο και να τοποθετηθεί ο κινητήρας ψηλότερα για να προσφέρει μεγαλύτερη γωνία κλίσης στη μοτοσικλέτα. Για να γίνει όμως αυτό έπρεπε να μεγαλώσει και το ύψος του πλαισίου. Ευτυχώς η συγκεκριμένη διάταξη του κινητήρα επέτρεπε και τις δύο αλλαγές με ένα μόνο εμπόδιο: τη γεννήτρια. Εφόσον δεν ήταν πλέον δεσμευμένος για έξτρα παροχή ενέργειας (βλέπε αστυνομικά μοντέλα V7-έξτρα φανάρια κτλ), μπόρεσε να ξεφορτωθεί αυτή την ογκώδη γεννήτρια που έπιανε τον χώρο ανάμεσα στους δύο κυλίνδρους, ώστε να ανεβάσει τον κινητήρα ψηλότερα. Έντονα δημιουργικός, εφευρετικός και εστιασμένος στο σκοπό του, εκείνο το φθινόπωρο αποσύρθηκε στο γκαράζ του σπιτιού του, ώστε να είναι πλήρως ανενόχλητος και να μπορεί να έρχεται ευκολότερα σε επαφή με δύο πρώην συνεργάτες του, τους Francesco Botta και Alcide Biotti, όταν ακόμη δούλευε στην Aermacchi (Aeronautica Macchi, εταιρεία παραγωγής αεροσκαφών). Η εμπειρία του στον σχεδιασμό πλαισίων αεροσκαφών διαμόρφωσαν την προτίμησή του στους ευθείς σωλήνες και τις τριγωνικές κατασκευές. Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία ενός πλαισίου-έργου τέχνης, αποτελούμενου από ευθείς σωλήνες και τριγωνικά τμήματα. Προς ανακούφιση των guzzisti, οι σιδηροτροχιές του κάτω τμήματος του πλαισίου ήταν αποσπώμενες. Με το νέο πλαίσιο κατάφερε, μεταξύ άλλων, να ανέβει υψηλότερα ο κινητήρας κατά 3 ίντσες (προσφέροντας περιθώριο μεγαλύτερων κλίσεων), ενώ το ύψος της σέλας έμεινε σχεδόν το ίδιο όπως στου V7 Special.

Το νέο πλαίσιο, που ονομάστηκε «Tonti πλαίσιο» ήταν έτοιμο και η επιλογή του κόκκινου χρώματος το βάφτισε τελικά «Telaio Rosso". Στην αρχή χρησιμοποιήθηκε στους αγώνες και διέφερε στα σημεία, από αυτό του V7 sport παραγωγής. Κάθε ένα κομμάτι ήταν κολλημένο στο χέρι, από λεπτοτοιχωματικούς χρωμιωμένους σωλήνες, προσφέροντας ακαμψία και μικρό βάρος. Η παραγωγή του γινόταν απο το αγωνιστικό τμήμα, πηγές αναφέρουν οτι φτιάχτηκαν απο 100(min) έως 200(max) V7 telaio rosso, αν και σήμερα μάλλον κυκλοφορούν περισσότερα, καθώς η εκτίναξη των τιμών του στην αγορά κλασσικού οχήματος, οδήγησε σε παραποίηση κάποιων V7 sport παραγωγής σε telaio rosso. Ο Tonti όμως τα είχε καταφέρει...

Μια νέα εποχή ξεκινούσε στους αγώνες 750cc...και η Moto GUZZI ήταν παρούσα.

Copyright © guzzista.gr